Suçluluk

Merhaba sevdiğim,

Sen yine benden uzaklardasın.Mesafeler var aramızda.Fakat bu seferki mesafeler ruhlarımızı da etkiledi.Uzaklaştın benden.Ne olursa olsun gitmem derken birden hiç oldun.Hiç olduk.Sen demiştin bana “İnsanlar her zaman gidiyor.“diye ve bundan sen de şikayet edersin.Çünkü sen biliyorsun gitmenin zorluğunu.Yaşattığı acıyı biliyorsun.Biliyorsun madem neden bana da acı çektiriyorsun?“İyiliğin için gittim.”deme sakın bana.Sanki şimdi çok mu iyiyim.Sadece biraz daha uykusuz ve uzun geceler.Yüreğim,hayallerim biraz daha ağır geliyor bana.Yokluğun ise dayanılmaz oldu.Ama sen iyiliğim için gitmiştin değil mi ?İşte öyle değil.

Sen sanıyor musun ki susmak kolaydı benim için.Hem de taa en baştan bu yana susmak.Bir türlü söyleyemediğim için sırf senin derdini paylaşmak için sevgilinle sorunlarını çözmeye çalışmak çok mu kolaydı.Sana kolay gelir miydi?Ama ben sırf mutlusun diye sustum,sustum…

Sonunda dayanamadım işte.Mutsuzdun.Mutsuzduk.Bir an senin herkes gibi “Ben sevebilirim ama bırakamam.Gitmem.”sözlerine öyle bir kandım ki çoğu şeyi paylaştığımız gibi sevgimizi de paylaşabiliriz sandım.Ama biliyorum geç kaldım.

Eğer ilk tanıştığımız anlarda konuşsaydım seninle daha mutlu olabilir miydik düşüncesiyle kendimi yiyorum.İyi misin? diye sana mesaj atmamak için kendimle tartışıyorum.Halbuki bu kadar fazla bağlandığımı düşünmemiştim sana.Bağlanmamalıydım da ama affet elimde değildi.Kim kontrol edebilir ki düşüncelerini,duygularını?

Affet ben mahvettim her şeyi,dostluğumuzu…