nereye gideceğimi bilmiyorum...
beni bulmaya çalışmayacağını bildiğimden,
elime fazlasıyla seçenek tutuşturdun...
keşke bulunma korkusuyla sınırlı olsaydı yeni yerlerim...
kaybolmanın hakkını verebilseydim bu bataklıkta...
sonunda,
kaybedilmenin hakkını yükledim güçsüz omuzlarıma...
ve adın...
bastığım yerlerde izini bırakmasaydı keşke...
bu şehir, seni unutabilmem için
yeterince büyük değil sevdiğim
geçtiğim her yol, girdiğim her sokak
seni uğurladığım her durak
seni işaret ediyor bana.
özcan cafenin bile eski tadı yok artık
meğersem ben seninle varmışım...
sen bizden düşünce,
geriye bir tek Balıkesir kalmış,
göz altlarıma gömülmüş gibiydi hüznüm...
sorgulanmayı bekleyen, göz altına alınmış hayallerim...
hükümsüz yargıladım kimsesizliğimi...
demir parmaklıklara hapsettim yeşil gözlerimi
bir daha görünmeyecek...
bir daha görmeyecek...
müebbet istedim doğmamış çocuklarımıza sevgilim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder