Düştü vazo, çiçek vardı içinde. Yerde suyundan küçük bir göl oluştu, sonra onca çiçek can çekişmeye başladı. Düşündüm de ellerimden kayıp giden kaçıncı nesne oldu bu ve kaçıncı öldürüşüm. Biliyorum çok fazla oldu sayısı. Sanıyorum dokunduğum herşey yok olmaya mahkum...Bazen bir şans lazım diyorum, bir şans. Bir kere de bana gül Allah'ım diyorum. Gerçi ne fark eder ki ... Başlayan ve bitmeyen onca çok aşkın , sevginin içinde yüzmeye çalışan , ama yüzme bilmeyen biriyim, biliyorum ki öyle de kalacağım.
Kaybettiğin bensem eğer değmemeli üzülmeye. Yok işte benden ne sevgili oluyor ne de deneme arkadaş. Kaybolur giderim , ne zaman gittiğimin farkına bile varmazsın. Böyleyim işte saçma sapan , belki de dengesiz ne dersen de. Belki de bu yüzden yaşantım hep pesimist. Seviyorum hüznü, acı çekmeyi , seviyorum acılı şeyler yazmayı... Acaba bu hüzün mü koparıyor beni bu dünyadan . Yoksa bu kadar saçma gelmemeli yaşayan ve yaşanan. Neyse çok laf etti ağzım yine, ben gidiyorum sen istediğin gibi kal, benim iyi niyetlerim sana iyi gelmez. Bu kadarmış ömrü merhabamızın , '' dilediklerin içinde ol(a)madığım için özür dilerim. ''
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder