Bazı aralarda, körü körüne bir bağlılıkla tutunabiliyorsun gözlerini bile hayal edemediğin bir yok'a... Hep bir okul çıkışı telaşıyla, zil çalsın da kurtulayım, buradan gideyim de neresi olursa olsun kandırmacasıyla, yapacak hiçbir şeyin yokken, çok şey yapacağını sanarak, uyutarak zihnini, kendini derslikten okul bahçesine, oradan da başı boşluğun, rahatlığın toprağı sokağa fırlatman gibi bu! Umduklarınla gerçeklerin yüzleşip, çıkan kavgada arada kalıp delik deşik edilmen gibi! Hiç suçun yokken, anlamamışken, yok edilmen gibi!
Anlamıyorum, anlamadığımı anlamıyorsun.
Ve senin anlamlarıma katacağın tek bir anlam daha yok!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder